Mε το βλέμα στραμένο στον ουρανό

Θα νικήσουμε; με ρωτάς/
κάνε κουράγιο σου απαντώ, όλα τα μπορούμε αρκεί να πιστεύουμε στο όνειρο/
και προχωρήσαμε...

και φοβήθηκαν/ τα παιδιά με τα κόκκινα μάτια/
που φώναζαν τραγούδια της φωτιάς/
και ρίξανε όλη την γαμημένη χημεία να μας κόψουνε/ να μας τρομάξουν/ να μας πατήσουν

αλλά εμείς εκεί πεισματικά μπροστά/ ξεροκέφαλοι/
αψηφούμε τον καπνό/ εμείς ρε μεγαλώσαμε στην φωτιά/ τι να μας κάνει ο καπνός;/
και βγήκαμε μπροστά τους/ και σάστισαν

με μια απορία στο βλέμμα/ όχι ρε εμείς δεν μαστουριάζουμε με χημείες/
εμείς μαστουρώνουμε με την ζωή/ αυτή μας φτιάχνει/ και τώρα κάντε στην άκρη να βαδίσουμε

Δεν ξέρω ον μας νίκησαν ή αν εμείς τους νικήσαμε/ δεν με νοιάζει άλλωστε/
ας μην μιλάμε με όρους νίκης ή ήττας/ μου αρκεί ότι δεν φύγαμε/
εγώ μένω στα χαμόγελα των συντρόφων και των συντροφισσών μου/ στα κουράγιο που δίναμε αναμεταξύ μας/ στο χαμόγελο μπροστά στην φυσούνα/ στην υπόσχεση/
αύριο να είμαστε περισσότεροι και πιο αποφασισμένοι...
Μέχρι τότε συντρόφια.....

                 ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΝΤΡΑ ΡΕ...