11/06/08

βουβές οι ώρες

Αργά περνούν

φωτεινό φεγγάρι στο σκοτάδι

περιμένει του πρωινού την δροσιά

                                                                                            (miroslav Tichy)

άγρια ομορφιά

Απορία

..μέχρι το τέλος του δρόμου

θα'χουμε βρεί άραγε την ευτυχία

που πηγάζει απο την ομορφιά

ενός δειλινού, και απο την

μαγεία ενός ηλιοβασιλέματος;

Ή αιώνια θα ζούμε

με την δυστυχία μιας μέρας όπου δεν 

την ζήσαμε ερωτευμένοι;

ξάνθη του οχτώ

ξάνθη 12/10/08

2.

θέλω να μιλήσω γ'αυτούς που την ζωή τους

όρισαν, αιώνια να παλεύουν

να χτυπιούνται διαρκώς πάνω σε τείχη

να ψάχνουν νόημα στις λέξεις του ανέμου

να βάφουν μαύρα τα όνειρα τους, με μια

τόση δα πινελιά άλυκου χρώματος.

Να ταξιδεύουν τις νύχτες στα αστέρια

στα τοπία του πέρα του νοητού υπερβατικά

να χαμογελάνε στη λύπη,και

να κλαίνε στη χαρά.

Γι αυτούς θέλω να πώ, γιατί γεμίσανε

την ζωή τους πάλη

και με αυτά ξεκίνησαν, και ακόμα

προχωρούνε..

Κατάσταση Απελπιστική

Αλλά ό χ ι Σοβαρή

Ιστορία ενός Αιχμαλώτου

Έτσι όπως βράχνιασε Τ'αηδόνι

Όταν το χιόνι χορέψει

με τη Φωτιά..να'σαι εκεί..

                                                                                                                                     Ξάνθη 2008

Τοπο-λογία

κάθε Τόπος λένε, είναι μια ιστορία. 

Εγώ θα προσθέσω ό,τι , είναι και ένα συναίσθημα. 

Περπατώντας έναν τόπο βιώνεις τα συναισθήματα που εκλείονται απο τους δρόμους, τα σοκάκια, τα σπίτια, τις γειτονιές που περιδιαβαίνεις. 

Περπατάς, και γίνεσαι μάρτυρας των ιστοριών, των κρυμμένων μυστικών του τόπου. 

Ώς 'ξένος' άκριτα αφουγκράζεσαι την α τ μ ό σ φ α ι ρ α, αυτό που οι κάτοικοι χάνουν με την καθημερινή επαφή.

Έτσι λοιπόν με το περπάτημα και μόνον με αυτό γνωρίζεις έναν τόπο. Ανακαλύπτεις κρυμμένες εδέμ που η βιαστική βόλτα με το αυτοκίνητο σου απαγορεύουν την πρόσβαση. 

Μόνο έτσι μαθαίνεις για τον τόπο.

Απο τις γειτονιές, τα μπουρδέλα, τα πάρκα, και τις πλατείες. τα απαγορευμένα μπάρ, και τους λόφους, καθώς επίσης τα εγκαταλελειμένα σπίτια και τις καταλήψεις, τις εσχατιές του.

Και πάντα με τα πόδια. 

Ιχνηλατόντας τις φλέβες του τόπου. 

Γεμίζοντας ενέργεια απο τις αρτηρίες του.

Μύστης ο Τόπος, και εγώ μικρός περιπατητής..

ρουφώ την κάθε σου ανάσα, 

                                    και σε   ε ρ ω τ ε ύ ο μ α ι..

''Οι πύλες της φωτιάς''

επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, και επειδή δεν περιμένουμε τα καλύτερα, αλλά τα διεκδικούμε, ξεκάθαρα φωνάζουμε την αλληλεγγλυη μας στον αγώνα των απεργών της ελληνικής χαλυβουργίας που συνεχίζουν για     μερα την απεργία, σε πείσμα όλων, γραφειοκρατών, εργατοπατέρων, μανέσιδων, και κράτους..
τώρα περισσότερο απο ποτέ...

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΟΙ

Ανυπότακτο το νέο έτος

είχα δεν είχα το πήρα το δωράκι μου, που το μοιράζομαι αμέσως: