20 Απρ 2011

''γιατί κανείς δεν θα γλιτώσει''

Η είδηση έρχεται ξαφνικά, όπως όλες οι καλές αλλά και οι άσχημες ειδήσεις. Πρωί λοιπόν πληροφορούμε ό,τι η Ταινιοθήκη της Ελλάδος από την Πέμπτη 26 Μαΐου ως την Τετάρτη 1 Ιουνίου, πρόκειται ν απραγματοποιήσει πλούσιο αφιέρωμα στον Νίκο Νικολαίδη, προβάλλοντας μάλιστα το σύνολο του έργου του.
Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί η Γλυκειά συμμορία ξανά σε πανί, παρέα με τα κουρέλια, και το χαμένο την χρονιά zero. Αναλυτικά θα προβληθούν και οι οχτώ μεγάλου μήκους του:
«Ευριδίκη ΒΑ 203» (1975),
Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» (1979),
«Γλυκιά συμμορία» (1983),
«Πρωινή περίπολος» (1987),
«Singapore Sling» (1990),
«Θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου» (1999),
,«Ο χαμένος τα παίρνει όλα» (2002)
και «The Zero Years»(2005).

Επίσης θα προβάλλεται καθημερινά η μικρού μήκους ταινία Lacrimae Rerum (1962) που έχει παρουσιαστεί ελάχιστες φορές στο κοινό, καθώς και πλήθος διαφημιστικών του.
Και όχι μόνο, παράλληλα θα πραγματοπιηθούν και  μουσικές εκδηλώσεις με θέμα απο τις ταινίες του Νικολαίδη, ενώ όσο αφορά την τιμή του σιχτηρίου σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς- το αφιέρωμα θα έχει χαμηλή τιμή εισιτηρίου (και φοιτητικό), αλλά και ελεύθερη είσοδο σε συγκεκριμένες προβολές και στην έκθεση ζωγραφικής.
Όσοι φανατικοί σπεύσατε, γιατί εδώ μιλάμε για τον άνθρωπο που πραγματικά βλέποντας τις ταινίες του, ήταν σαν να δεχόσουν ένα ισχυρό σόκ στο κεφάλι. Αλλά άς μας τα πεί καλύτερα ο ίδιος μέσα απο παλιότερη και προφητικότατη συνέντευξή του:
''...Επισημαίνω όμως τον απόλυτο θρίαμβο του κρατικού φασισμού, την οριστική εγκατάσταση του “στερεότυπου” και των μεταλλαγμένων και, τέλος, την επιτυχή μεταμόσχευση του τηλεοπτικού κοντρόλ-σύστεμ στον κοινωνικό κορμό… Στην περίοδο που ζούμε ο καθένας πρέπει να εντάξει τον προσωπικό του εφιάλτη σ’ έναν συλλογικό εφιάλτη και ν’ αρχίσει να επεξεργάζεται μόνο αυτόν…''





14 Απρ 2011

Δεν θέλω κόσμο και φασαρία- αύριο μπαίνω στην ανεργία

Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, και όσο πάνε θα γίνονται και δυσκολότεροι για όλους μας, θεωρω ό,τι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για σας είναι λίγη ψυχική ανάταση.
Και δεν θα μπορούσα να επιλέξω καλύτερο τρόπο απο τον αγαπημένο μου. Αυτόν της μουσικής.
Έτσι λοιπόν έψαξα, σκέφτηκα και βρήκα το τραγούδι που πρέπει να γίνει ο νέος ύμνος της εργατικής τάκης( να ξεφύγουμε απο την μίζερη πια Διεθνή)
Και φυσικά ένας ύμνος θα πρέπει να τραγουδιέται και απο έναν καλλιτέχνη με όραμα και φωνή έτσι;
Οπότε για να μην σας κουράζω, το προσφέρω  απλόχερα:






3 Απρ 2011

Μετρήσαμε τα βήματά μας

Σε εκείνα τα μονοπάτια/ να ξαναβγείς

ψηλά το δρόμο να πάρεις/ να χαθείς

την ανηφόρα την λυτρωτική/ να βγάλεις

πάντα ψηλά στέκει η κορυφή

χιονοσκέπαστη/ ένα όνειρο ψηλά να βρεθούμε

όπως κάθε μέρα 

όλο και πιο κοντά στον ουρανό, όλο και πιο κοντα στο όριο/ στο όνειρο/ στο τίποτα και στο πάντα.



                                       Τζουμέρκα(=προέρχεται από την σλαβική λέξη για το τρελοβότανο. (Ελλέβορος))