ά τ ι τ λ ο

Μάθαμε την ζωή  να μετράμε με λεπτά/

και κλείνουμε τις στιγμές σε τετράγωνα κλουβιά/

να τα φρουρούν οι ώρες/

Σε εκείνες τις θάλασσες λοιπόν...

Τίποτα λιγότερο απο μια είδηση/ ξαφνικά
Ο τίτλος τα έλεγε όλα/ Τίτλοι τέλους για τους Ωχρά
Ένα ταξίδι που ξεκίνησε πρίν χρόνια/
στίχοι-εικόνες μπάινανε μέσα μας και μας χαράζαν/
μουσικές-βάλσαμο στις μοναχικές στιγμές/
συντροφιά/ αυτή είναι η μόνη λέξη/
τίποτε άλλο λοιπόν απο, θα τα ξαναπούμε ρε/
σε εκείνα τα ταξίδια...

Να προσμένεις τάχα μιαν άνοιξη
                                                               με τη νωχέλεια ηλιόλουστης μέρας, μέρας που έξαφνα ναυάγησε
                                                                                                                                                   μες στις κατάφωτες παραθαλάσσιες πόλεις

          Τι να της κάνω της καρδιάς της παραπονεμένης;

      Βολές με κάνει και γελώ, βολές και αναστενάζω.

 Για να αποθάνω, δεν μπορώ, να ζήσω, πως να ζήσω;

         Να πάω σ’άλλο σύνορο και σ’άλλο βιλαέτι,

ξένος κι εδώ, ξένος κι εκεί, κι όπου κι αν πάω ξένος.

                                                                                                                                                             
                                                   Ηπειρώτικο, Της Ξενιτιάς

Οι Κοζανίτικοι λύκοι

-Σκόρπισε ο πρώτος τη ζαριά του άλλη μια
Πρώτη μου ανάσα και ασπρισμένα μου μαλλιά
Και έδειξε φάλτσα η γραμμή στο χέρι πως γελά

-Το ξέρω μα αυτή όλο βουτάει και πιο βαθιά,
συγνώμη αν σας χάλασα και ετούτη τη βραδιά.

-Άσε τα δύσκολα, ποιον θέλεις να γελάσεις;
Στη μέρα που έφυγε πως θα μπορούσες να ρεφάρεις;
Ήρθαν οι φίλοι σου και στρώνουν το τραπέζι
Και εκείνος έπιασε στον κήπο τα παιδιά και παίζει.


σαλαμίνα `01 - κοζάνη 10/`04

Στου κόσμου το πολύβουο ποτάμι

Και μιας και λέμε για ταξίδια, αλήθεια ισχύει απόλυτα αυτό το  
      ...άν όπως πήγες γύρισες, δεν πήγες/
σε αυτό αναφέρομαι:

Πάμε τζαμάλες σου λέω

Τι μπορεί να σου κάνει μια τζαμάλα*, αρκετοί σύντροφοι, και μπόλικο επαναστατικό χιούμορ

έτσι λοιπόν όταν σμίγουν όμορφες συντροφιές γεννιούνται τα καλύτερα άνθη, πόσο μάλλον όταν τραγουδιούνται ομαδικά γύρω απο μία επαναστατική τζαμάλα
  
     Δεν δουλεύω ( προφορική παράδοση)

Δε δουλέ μώρε δε δουλέ/ δε δουλεύω την Δευτέρα     (2φορές)

Δε δουλεύω την Δευτέρα/ γιάτι με πονάει η φτέρνα

Δε δουλέ μώρε δε δουλέ/ δε δουλεύω και την Τρίτη   (2φορές)

Δε δουλεύω και την Τρίτη/ γιάτι με πονάει η μύτη

Δε δουλέ μώρε δε δουλέ/ δε δουλεύω την Τετάρτη    (2φορές)

Δε δουλεύω την Τετάρτη/ γιάτι με πονάει η πλάτη

 Δε δουλέ μώρε δε δουλέ/ δε δουλεύω και την Πέμπτη   (2φορές)

Δε δουλεύω και την Πέμπτη/ γιάτι η μέση μου μου πέφτει

Δε δουλέ μώρε δε δουλέ/ δε δουλεύω Παράσκευη   (2φορές)

Δε δουλεύω Παράσκευη / γιάτι με πονάει τ'αυτί

 Δε δουλέ μώρε δε δουλέ/ δε δουλεύω το Σαββάτο   (2φορές)

 Δε δουλεύω το Σαββάτο/ γιάτι τ' έχω άνω-κάτω

Δε δουλέ μώρε δε δουλέ/ δε δουλεύω Κύριακη   (2φορές)

Δε δουλεύω Κύριακη/ γιάτι δούλεψα πολύ

* τζαμάλα (=Τζαμάλα ή τζόρα είναι η αποκριάτικη φωτιά που ανάβουν τα παιδιά (αλλά και οι μεγάλοι) τις δυό Κυριακές της Αποκριάς,  Κυρίως όμως τη δεύτερη Κυριακή.  Είναι ένα έθιμο σε όλη σχεδόν την Ήπειρο σε πόλεις και σε χωριά.)

Ζωή να χτίσω πάλεψα κι αυτοί με πολεμάνε

Δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα μια από τις στιγμές απόγνωσης που βιώνουν οι μετανάστες απανταχού στην γη.

Την ίδια στιγμή οι σοσια-ληστές δεν κάνουν πίσω/ ο σοσιαλισμός δεν υπαναχωρεί, παρά μόνο επιτίθεται.

και εμείς ; Εμείς απλά δυναμώνουμε τις φωνές μας, τίποτα λιγότερο δεν είναι αποδεκτό

 Κάποιος το είπε πολύ καλύτερα/
Πατρίδα μου είναι η σφιχτή γροθιά μου
                                               κι ο αγώνας για της τάξης μου τα δίκια